1982
1 stycznia - Adam Macedoński, internowany w Rzeszowie-Załężu, ogłosił protest głodowy wobec wprowadzenia przez komunistów stanu wojennego i wywołanej przez to fali zbrodni, krzywd i łamania praw człowieka.
3 stycznia - W Rzeszowie-Załężu zabroniono wszelkich widzeń z internowanymi.
4 stycznia - W województwie krakowskim przywrócone zostały połączenia telefoniczne.
4 stycznia - Małopolska "Solidarność" przestrzegła członków Związku, młodzież przed ewentualnymi prowokacjami ze strony Służby Bezpieczeństwa.
W oparciu o fabrykowany przez siebie terroryzm władza może zmierzać do rozprawy z częścią działaczy Solidarności. Stanowisko to zostało wydane w związku z pojawiającymi się w mediach informacjami o przygotowywaniu przez "S" grup terrorystycznych do walki z władzą. Władze Regionu Małopolska oświadczają: potępiamy terroryzm jako metodę działania niezgodną z naszą chrześcijańską etyką, niezgodną z programem i zasadami działania NSZZ "Solidarność" jako związku zawodowego i ruchu społecznego oraz metodę nieskuteczną i szkodliwą.
5 stycznia - Władze rozwiązały Niezależne Zrzeszenie Studentów.
6 stycznia - Władze Małopolskiej "S" wystosowały list do Lecha Wałęsy: Uważamy, że nie czas na kompromisy wymuszone przemocą. Jedyne wstępne warunki rozmów to odwołanie stanu wojennego i uwolnienie wszystkich uwięzionych. Rozmawiać można o karze dla winnych użycia broni przeciwko robotnikom i organizatorów tej szaleńczej i zbrodniczej prowokacji przeciwko Polsce.
7 stycznia - Wiceminister MSW Bogusław Stachura poinformował, że internowanych zostało 5906 osób, zaś aresztowania objęły 1274 osoby objęły.
9 stycznia - Areszt Śledczy na ul. Montelupich w Krakowie przestał pełnić funkcję ośrodka internowania.
10 stycznia - Małopolska "Solidarność" wydała instrukcję w sprawie prowadzenia zakładowych kronik stanu wojennego. Trwa stan okupacji Polski rękami polskiego wojska, aparatu partyjnego i MSW. Wypowiedziano społeczeństwu wojnę. Nas jest 35 milionów i choć nie posiadamy broni, my tę wojnę wygramy. Prędzej czy później. Ponieśliśmy już duże ofiary, strat może być więcej. Gdy wygramy tę wojnę, wystawimy rachunek: wynagrodzimy bohaterów, skrzywdzonych i upokorzonych, ukarzemy winnych - najaktywniejszych, rodzimych współpracowników okupanta. To są także Polacy, po wojnie nie wycofają się za Bug czy Odrę, lecz pozostaną wśród nas. By ich osądzić sprawiedliwie, potrzebna jest rzetelna rejestracja faktów: W każdym zakładzie należy założyć i systematycznie prowadzić kronikę stanu wojennego, zawierającą następujące rozdziały: 1. Przebieg strajku grudniowego (czas, tryb organizacji, zachowanie się ludzi), 2. Internowani (nazwiska, adresy, wiadomości z więzienia, organizowana pomoc dla nich i ich rodzin), 3. Aresztowani (nazwiska, adresy, okoliczności aresztowania, wiadomości z więzienia i przesłuchań, zarzuty, oskarżenia itp.), 4. Zwolnieni z pracy za działalność związkową i patriotyczną (nazwiska, adresy, okoliczności, na czyje polecenie zwolnieni, pomoc dla nich i dla ich rodzin), 5. Inne formy represji, 6. Przebieg podpisywania deklaracji lojalności, wystąpienia z "Solidarności", 7. Kapusie (nazwiska, adresy, sposób i okoliczności wykrycia, represje związane z ich donosami), 8. Kolaboranci (nazwiska, adresy, formy współpracy: nadgorliwość w wykonywaniu poleceń władzy, załatwianie prywatnych porachunków przy okazji stanu wojennego, wystąpienia w środkach masowego przekazu, prześladowanie działaczy "Solidarności", składanie oświadczeń popierających stan wojenny przez działaczy "Solidarności" itp.). 9. Inne ważne dane, także dane uzyskane z innych zakładów pracy, uzyskiwane z pierwszej ręki i sprawdzone. Najlepiej, gdy takie kroniki będzie prowadzić niezależnie kilka nie wiedzących o sobie osób. Jest to zadanie bardzo odpowiedzialne, należy uważać, by napisać dane całkowicie pewne, można bowiem niechcący wyrządzić komuś krzywdę. O kronice nie powinien wiedzieć nikt, oprócz piszącego i drugiej zaufanej osoby, aby zapewnić pełną konspirację i jednocześnie ciągłość zapisu [...]. Tylko ten, kto przyczyni się do zwycięstwa choćby najdrobniejszym działaniem, będzie mógł w spokoju sumienia cieszyć się wolnością - Wolną Polską.
12 stycznia - Rozpoczęły się procesy aresztowanych w związku ze strajkiem w MPK w Krakowie. Na kary więzienia zostali skazani (do marca): Stanisław Dyląg (4 lata), Henryk Lewandowski (3,5), Ryszard Domagała (3), Andrzej Sarna (3,5), Jacek Rosiński (3,5), Aleksander Lepiarz (3,5), Czesław Talaga (3) oraz Krzysztof Bzdyl (3).
13 stycznia - W Gdańsku powołany został Ogólnopolski Komitet Oporu NSZZ "Solidarność". Wedle zamierzeń twórców E. Szumiejki oraz A. Konarskiego, za region południowy miał odpowiadać S. Handzlik.
13 stycznia - Aresztowany został M. Gil, którego 25 lutego skazano na cztery lata pozbawienia wolności i dwa lata pozbawienia praw obywatelskich za kontynuowanie działalności związkowej w warunkach stanu wojennego.
18 stycznia - W Krakowie zakończył się proces Józefa Pilcha i Kazimierza Gądka oskarżonych o zorganizowanie strajku 13 grudnia 1981 r. w "Montinie". Obrońcami byli mec. Rozmarynowicz i mec. Kłys. K. Gądek został uniewinniony, a J. Pilch skazany na rok więzienia.
20 stycznia - Powstał Regionalny Komitet Wykonawczy "Małopolska". W skład Komitetu, który w warunkach stanu wojennego zastąpił Zarząd Regionu Małopolska NSZZ "Solidarność, weszli: Władysław Hardek, Stanisław Handzlik, Jan Pacula i Jan Ciesielski. Dokumenty wydawane przez RKW sygnowali Stanisław Handzlik (aresztowany 24 czerwca 1982 r.) oraz Władysław Hardek. Od 31 maja dokumenty podpisywali również Jan Ciesielski i Jan Pacula (aresztowany 29 września 1982 r.). Zadaniami RKW było: - budowanie programu Związku w nowych warunkach, - organizowanie struktur Związku w Regionie, - wymiana i kolportowanie informacji związkowej, - organizowanie pomocy dla represjonowanych i ich rodzin, - koordynowanie działań Związku w Regionie, - zapewnienie łączności z innymi regionami.
20 stycznia - Zapadł wyrok na przywódców strajku w "Armaturze" w Krakowie: Jana Blicharza (1,5 roku w zawieszeniu na 2 lata, obrońcą była L. Rozmarynowicz) oraz Stanisława Urbana (uniewinniony, obrońca Grzybowski).
21 stycznia - Organizatorzy grudniowego strajku w "Telpodzie" zostali skazani przez sąd. Leszek Zieliński na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 3 lata; Jan Szwabowski na rok w zawieszeniu na 3 lata oraz Julian Morawiec na 1,5 roku w zawieszeniu na 3 lata. Ponadto wszyscy zostali ukarani grzywną. Prokurator wniósł rewizję wyroku.
25 stycznia - "Solidarność" Małopolska wydała oświadczenie w sprawie struktury i działania Związku w warunkach stanu wojennego: 1. Celem naszego działania jest doprowadzenie do sytuacji, w której możliwe będzie podjęcie systematycznych działań zmierzających do realizacji programu Związku, przyjętego na I Krajowym Zjeździe w Gdańsku. 2. Zgodnie z podstawowymi ideałami ruchu "Solidarności" cel ten zamierzamy osiągnąć przez skłonienie władzy do zawarcia rzetelnego i trwałego kompromisu ze społeczeństwem. 3. Warunkami wstępnymi zawarcia tego kompromisu są z naszej strony: a) zniesienie stanu wojennego i reaktywowanie działalności wszystkich zawieszonych organizacji, b) uwolnienie wszystkich aresztowanych i internowanych, c) zrehabilitowanie wszystkich skazanych na podstawie dekretu z 13 grudnia 1981 r., d) przywrócenie do pracy wszystkich zwolnionych w ramach represji antyzwiązkowych i unieważnienie przez władze wszelkiego rodzaju deklaracji lojalności. Warunki powyższe traktujemy, jako nie podlegające negocjacjom. 4. Mimo nieodwracalnych skutków stanu wojennego Związek nie dąży do przejęcia władzy w państwie, ani do likwidacji żadnej z istniejących organizacji społecznych i politycznych. 5. W przypadku zawarcia rzetelnego kompromisu Związek zaangażuje cały swój autorytet międzynarodowy w celu uwiarygodnienia rządu PRL w jego staraniach o pomoc finansową, gospodarczą i żywnościową z zagranicy. Do czasu zawarcia kompromisu Związek będzie się opowiadał za wstrzymaniem wszelkiej pomocy finansowej i gospodarczej dla władzy, z wyjątkiem pomocy żywnościowej i medycznej idącej kanałami Kościoła i organizacji charytatywnych. 6. Jako metodę zmuszania władzy do zawarcia kompromisu Związek przyjmuje stosowanie różnych form biernego oporu, odmowę współpracy i zwalczanie kolaboracji. Szczegółowe zasady postępowania będą sukcesywnie publikowane. 7. Związek odrzuca stosowanie przemocy i terroru jako metodę sprzeczną z etyką "Solidarności" i zasadami moralności chrześcijańskiej. Każdy, kto nawołuje do stosowania przemocy i terroru stawia się tym samym poza Związkiem. Związek ostrzega społeczeństwo przed możliwością prowokacji aktów terrorystycznych przez Służbę Bezpieczeństwa. 8. Związek żąda sprawiedliwego ukarania winnych rozlewu krwi i innych krzywd wyrządzonych ludziom pracy w czasie stanu wojennego. 9. W okresie trwania represji antyzwiązkowych NSZZ "Solidarność" działa w konspiracji, organizując pomoc dla osób represjonowanych, kierując oporem społeczeństwa i zabiegając o międzynarodowe wsparcie naszej sprawy.
30 stycznia - W Krakowie, na niektórych osiedlach mieszkaniowych na znak protestu przeciw wprowadzeniu stanu wojennego w 20% mieszkań wygaszono światła, a w oknach zapalono świece.
30 stycznia - Internowani w Rzeszowie-Załężu zorganizowali w więzieniu "Dzień Solidarności" - palili świeczki oraz wywieszali przez okna krzyże.
Styczeń - Powstała tajna KZ NSZZ "S" UJ, w skład której weszli: Anna Raźny, Lucjan Suchanek, Zygmunt Wasylewski, Kazimierz Godłowski i Barbara Niemiec.
Styczeń - W FOS "Ponar" w Tarnowie powstała tajna struktura "S" na czele z Emilem Kołodziejem.
Styczeń/luty - W HiL powstał Komitet Ocalenia "Solidarności" (KOS). Inicjatorami jego powstania byli Jan Żurek, Maciej Mach i Marek Szczupak. KOS zajmował się m.in. prowadzeniem akcji ulotkowo-wiecowych. Działał do lata 1982 r.
Styczeń - Ukazał się pierwszy numer Biuletynu Małopolskiego pisma Regionu Małopolska NSZZ "Solidarność" założonego przez Jerzego Zdradę.
2 lutego - Bogdan Klich, Zbigniew Solak, Krzysztof Krzysztofiak i Jerzy Piekarski przebywający w celi nr 238 w ośrodku odosobnienia w Załężu odśpiewali satyryczne piosenki antykomunistyczne, nagrane przez strażnika więziennego. W dniu 9 marca zostali aresztowani i oskarżeni o lżenie, wyszydzanie i poniżanie Narodu Polskiego, Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, jej ustroju i naczelnych organów. Proces rozpoczął się w październiku 1982 r. Ostatecznie wszyscy oskarżeni zostali uniewinnieni.
2 lutego - RKW potępił zmuszanie pracowników biorących udział w strajkach grudniowych do odpracowywania tych dni, pod groźbą utraty "trzynastki". Równocześnie - podkreślając złą sytuację ekonomiczną w Polsce - zezwolił swoim członkom na odpracowanie strajków, podkreślając jednak, że nie oznaczało to wycofania się strajkujących z poparcia dla celów protestów grudniowych. RKW zwrócił się do członków Związku o przekazanie części "trzynastki" na pomoc dla represjonowanych i ich rodzin.
8 lutego - W związku z nasileniem przez władzę akcji tworzenia Obywatelskich Komitetów Ocalenia Narodowego, RKW Małopolska przyjęła stanowisko: Spontaniczny, oddolny ruch aparatu partyjnego żyć będzie tak długo, jak noc, która go powołała i chroni. My traktujemy go tak, jak na to zasługuje, jako żałosną kpinę z naszych aspiracji, jako parodię ludowładztwa. W żadnej formie nie akceptujemy tych antyspołecznych działań.
8 lutego - Rozpoczęły się aresztowania w Nowym Sączu. Kolejno zostali aresztowani: Zbigniew Leśniak (8.02), Józef Jarecki (9.02), Krzysztof Węglowski - Król (22.02), Tadeusz Piasecki (2.03), Mieczysław Górski (8.03), Tadeusz Zengel (25.03) oraz Tadeusz Nitka i Krzysztof Witowski (29.03).
10 lutego - Po niemal 2 miesiącach wznowiono zajęcia w większości uczelni w kraju.
19 lutego - W Krakowie rozpoczął działalność Arcybiskupi Komitet Pomocy Więźniom i Internowanym (przemianowany następnie na Arcybiskupi Komitet Pomocy). Został on powołany przez ks. kard. Franciszka Macharskiego, a na jego czele stanął ks. prałat Stanisław Małysiak. W prace komitetu zaangażowani byli Maria Czyż, Krystyna Gąsowska, Bogumiła Jaworska, Anna Krzysztofowicz, Wanda Lohman, Irena Łazarska, Ewa Miodońska, Tomasz Gizbert-Studnicki, Wiesław Zabłocki. Komitet udzielał pomocy prawnej i materialnej rodzinom osób represjonowanych. Komitet gromadził dokumentację stanu wojennego, opracowując kartoteki osobowe potrzebujących pomocy, zbierając odpisy aktów oskarżenia oraz wyroki. Komitet zbierał informacje o wolnych miejscach pracy dla zwolnionych, organizował wakacje dla dzieci z najuboższych rodzin. Komitet istniał do czerwca 1989 r.
23 lutego - W związku z toczącym się procesem M. Gila i E. Nowaka, na terenie kilku wydziałów HiL odbył się 15-minutowy strajk protestacyjny.
23 lutego - Andrzej Kijowski złożył rezygnację z funkcji dyrektora Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. W liście do Prezydenta Krakowa podał, że w zaistniałej sytuacji w związku z wprowadzeniem stanu wojennego z powodów moralnych nie widzi możliwości kierowania instytucją.
23 - 25 lutego - Proces M. Gila, przewodniczącego KRH NSZZ "S" (mecenas Stefan Kosiński) i E. Nowaka, przewodniczącego samorządu pracowniczego w HiL (mecenas Andrzej Buczkowski). Oskarżeni zostali o proklamowanie strajku, który przyniósł straty w produkcji Huty. Edward Nowak podkreślał jednak, że huta jest deficytowa i w związku z tym nie przynosi strat tylko wówczas, gdy nie pracuje. Obrona miała pokazać, że strajkujący hutnicy domagali się również wprowadzenia zmian w polskiej gospodarce. Za kierowanie strajkiem M. Gil został skazany na 4 lata, a E. Nowak na 3,5 roku pozbawienia wolności. Prokurator domagał się odpowiednio kary 10 i 9 lat pozbawienia wolności.
24 lutego - Regionalna Komisja Wykonawcza "Solidarność" Małopolska zwróciła się z apelem: Zwracamy się do związków zawodowych i rządów świata o dalsze poparcie środkami politycznymi i ekonomicznymi naszych dążeń do pokojowego rozwiązania kryzysu. Pomagajcie nam nadal w przezwyciężaniu blokady informacyjnej przez pomoc techniczną i audycje wolnych rozgłośni w języku polskim, dbając w nich szczególnie o rzetelność informacji. Prawidłowe użycie broni ekonomicznej i informacyjnej musi zapobiec przemocy.
28 lutego - W kościele pw. Św. Stanisława Kostki na Żoliborzu ks. Jerzy Popiełuszko rozpoczął odprawianie mszy św. za Ojczyznę. Liturgia mszy za Ojczyznę zyskała z czasem bardzo bogatą oprawę (śpiewy, występy aktorów, inscenizacje). Msze zaczęto również odprawiać w całej Polsce, m.in. w parafii pw. Maksymiliana Marii Kolbego w Mistrzejowicacj, Matki Boskiej Częstochowskiej w Nowej Hucie, Matki Boskiej Królowej Polski w Bieńczycach.
Luty - Robert Kaczmarek rozpoczął wydawanie pisma "S" - Kroniki Małopolskiej. W jej redagowanie zaangażowani byli: Barbara Niemiec, Tadeusz Syryjczyk, Dorota Stec-Fus, Janusz Lupa, Danuta Suchorowska, Piotr Zawiślak i Lena Migała. W Kronice przedstawiano represje, które dotykały po wprowadzeniu stanu wojennego działaczy opozycji, drukowano nazwiska aresztowanych i internowanych, relacje z ośrodków internowania, dokumenty tajnych struktur "S"
1 marca - Według informacji Cz. Kiszczaka w okresie pomiędzy 13 grudnia 1981 r. a 26 lutego 1982 r. internowano 6647 osób.
13 marca - W 25% okien w domach akademickich w Krakowie wygaszono światła i zapalono w oknach świece. Była to odpowiedź na apel RKW z 24 lutego, w którym wzywano do milczącego dnia protestu NSZZ "S". W jego ramach miano przerwać na kilka minut pracę w zakładach, nie kupować gazet, nie uczęszczać w tym dniu do kina, teatru i dyskotek oraz zgasić światła w mieszkaniach o godz. 21.00.
13 marca - Strajk protestacyjny w HiL. Po jego przeprowadzeniu internowano kilku pracowników, zaś 23 osoby zostały karnie przeniesione na gorzej płatne stanowiska.
16 marca - 16 pracowników Instytutu Fizyki Jądrowej w Krakowie przerwało pracę i w holu zakładu minutą ciszy uczciło pamięć zabitych górników z Kopalni "Wujek" oraz ofiar z roku 1970 na Wybrzeżu. W tym dniu RKW zorganizowała dzień pamięci górników "Wujka" w 3 miesiące po ich śmierci. W wielu domach w oknach zapalono świeczki.
18 marca - Internowani w Uhercach podjęli akcję protestacyjną (uderzając w miski, rozpalając ognisko i wznosząc okrzyki). Domagano się zwolnienia z obozu dwóch ciężko chorych kolegów.
19 marca - 281 pracowników złożyło petycję dyrekcji Południowej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej w Krakowie, protestując przeciw zwolnieniu z pracy jednego z pracowników.
19 marca - Po nabożeństwie w katedrze na Wawelu w intencji Józefa Piłsudskiego oraz Edwarda Rydza Śmigłego złożono wieńce w Krypcie Srebrnych Dzwonów.
20 marca - RKW zapowiedział, że wyrówna represjonowanym pracownikom HiL straty finansowe. Równocześnie RKW domagał się cofnięcia sankcji w stosunku do pracowników oraz poparcia reszty społeczeństwa dla protestujących wobec sytuacji w kraju, hutników.
29 marca - Część uczniów IX LO im. Z. Wróblewskiego rozpoczęła noszenie oporników radiowych na ubraniach, jako symbolu biernego oporu.
Marzec - W Nowej Hucie rozpoczęto wydawanie pisma Hutnik pod redakcją Zdzisława Jaworskiego i Jerzego Ostałowskiego, a od drugiego numeru również Wojciecha Marchewczyka. Było to pismo niezwiązane bezpośrednio z żadnymi strukturami "S" w HiL. "Hutnik" był największym pismem "podziemnej" Polski.
7 kwietnia - Przed Sądem Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Krakowie rozpoczął się proces Tadeusza Świdzińskiego (prorektora AWF), Adama Kramarczyka, Edwarda Kubisiowskiego oraz Grzegorza Jakubowskiego aresztowanych i oskarżonych o kontynuowanie działalności związkowej. Wszyscy zostali skazani na 3 lata.
13 kwietnia - Po zakończeniu nabożeństwa w intencji Ojczyzny w Kościele Mariackim ok. 700 osób usiłowało zorganizować protestacyjny spacer po Rynku. MO zatrzymała 14 osób.
16 kwietnia - 200 studentów AGH wzięło udział w milczącym pochodzie protestacyjnym na terenie uczelni.
22 kwietnia - Powstała Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ "S", mająca koordynować prace Związku do czasu odwołania stanu wojennego. W skład TKK weszli Zbigniew Bujak (Mazowsze), Władysław Frasyniuk (Dolny Śląsk), Władysław Hardek (Małopolska) i Bogdan Lis (Gdańsk). TKK zaapelowała o przerwanie pracy w dniu 13 maja na 15 minut dla upomnienia się o wolność dla działaczy związkowych.
23 kwietnia - Rozpoczęto zbieranie podpisów pod petycją w sprawie wznowienia działalności przez NSZZ "S" wśród pracowników HiL.
30 kwietnia - Po zakończeniu I zmiany około 2 tysiące pracowników HiL przemaszerowało w milczeniu spod bram kombinatu na Plac Centralny w Nowej Hucie, solidaryzując się z internowanymi.
Kwiecień - Rozpoczęło działalność Radio Solidarność w Warszawie, kierowane przez Zofię i Zbigniewa Romaszewskich.
1 maja - Po zakończeniu pracy III zmiany w HiL, pracownicy Huty przemaszerowali na Plac Centralny. W mszy św. w "Arce Pana" wzięło udział kilkanaście tysięcy wiernych, "Solidarność" HiL oddała sztandary pod opiekę kościoła.
1 maja - W Żabnie powołano Tymczasową Tarnowską Komisję Koordynacyjną NSZZ "Solidarność". W spotkaniu wzięli udział: Leonard Łącki, Stanisław Tadel (FOS), Wiesław Błażejewski (FSE), Stanisław Gaweł (rolnik), Roman Socha (ZAT) i Jerzy Świątek (Huta Szkła Gospodarczego "Vitropol"). Przyjęto zasadę, że dopóki nie zostaną wypuszczeni na wolność wszyscy działacze Związku, dopóty pełnione funkcje związkowe w komisjach w Tarnowie będą tymczasowe.
3 maja - Po zakończeniu mszy świętej na Wawelu - ok. godz. 19.40 - siedmiotysięczny tłum ruszył ul. Grodzką w kierunki Rynku Głównego, śpiewając Rotę i skandując Solidarność. Na wysokości ul. Poselskiej przejście zablokowały oddziały ZOMO. Uczestnicy pochodu obrzucili milicjantów monetami, krzycząc Targowica. Milicja użyła armatek wodnych, którym manifestanci przeciwstawili kamienie, butelki, deski i kosze na śmieci. Zamieszki przeniosły się na inne części miasta. Część manifestantów schroniła się w domach oraz w kościołach: oo. Dominikanów oraz oo. Franciszkanów. Szczególnie zaciekłe walki toczyły się na ul. Stolarskiej w pobliżu konsulatu USA. Dzięki mediacji oo. Dominikanów ok. 21.40 milicja umożliwiła manifestantom rozejście się. Podczas zajść zatrzymane zostało 64 osoby. Wwyniku uderzenia pałką w nasadę nosa zmarł Franciszek Rycerz (mający 19 lat).
6 maja - Wojskowy Sąd Garnizonowy w Krakowie skazał za kontynuowanie w warunkach stanu wojennego działalności związkowej: Józefa Jareckiego, Tadeusza Piaseckiego, Krzysztofa Węglowskiego-Króla (wszystkich na 4 lata pozbawienia wolności), Zbigniewa Leśniaka i Krzysztofa Witowskiego (na 3 lata pozbawienia wolności) oraz Tadeusza Zengela (na 1 rok pozbawienia wolności w zawieszeniu na 4 lata).
12 maja - RKW wezwał do bojkotu prasy w każdą środę. Był to wyraz sprzeciwu wobec kłamstwa i przemocy oraz solidarności z represjonowanym środowiskiem dziennikarskim.
13 maja - Wierni wychodzący z Kościoła Mariackiego po mszy świętej ok. godz. 19.30 zgromadzili się na Rynku Głównym (ok. 12 tys. osób). Milicja wzywająca do rozejścia się, została jednak zagłuszona hasłami WRONA skona. MO zablokowała wszystkie ulice prowadzące do Rynku, odcinając drogę ucieczki. Po godz. 20.00 ZOMO zaatakowało tłum używając granatów gazowych, armatek wodnych oraz skotów. Zamieszki przeniosły się poza ścisłe centrum miasta, pociskami łzawiącymi strzelano do prywatnych mieszkań. Około godz. 21.00 zamieszki wygasły. 104 demonstrantów zostało aresztowanych (wedle innych danych ilość zatrzymanych sięgała 165). Setki osób, także przypadkowych, zostało pobitych. Po tych wydarzeniach organizatorzy nabożeństw zdecydowali się przenieść je do kościoła pw. Matki Boskiej Królowej Polski w Bieńczycach.
13 maja - Strajk w FOS "Ponar" w Tarnowie. W odpowiedzi dyrekcja zwolniła 220 pracowników, z czego 59 otrzymało "wilczy bilet". W całym kraju w akcji wzięło udział stosunkowo niewiele zakładów pracy, co stanowiło dla TKK sygnał, że Związek jest jeszcze zbyt słaby, by przeprowadzić strajk ogólnopolski.
15 maja - Stanowisko RKW w sprawie wydarzeń 13 maja w Krakowie: 13 maja w Krakowie w Kościele Najświętszej Marii Panny w Rynku Głównym odbyła się uroczysta msza św. w intencji Ojca św. odprawiona w rocznicę zamachu, który zagroził życiu Jana Pawła II. Zamach na Papieża, uosabiającego w oczach świata Prawdę, Dobroć, Sprawiedliwość i Pokój wstrząsnął nami do głębi. Rok temu uczestnicząc w Białym Marszu daliśmy wyraz naszym uczuciom, naszemu przywiązaniu do Osoby Ojca św. i do wartości, które on reprezentuje. W tym roku, zebrani w tej samej intencji w Bazylice Mariackiej, po zakończeniu mszy św. stanęliśmy wobec niespotykanej dotychczas w naszym mieście agresji władzy. Skoncentrowane z wyprzedzeniem, wzmocnione oddziały milicji i ZOMO przez wiele godzin gazem i pałkami atakowały opuszczających kościół, nie pozostawiając nikomu możliwości spokojnego opuszczenia Rynku. Setki pobitych, w tym kilkadziesiąt osób z ciężkimi urazami, to świadectwo stosunku władzy do społeczeństwa, którego żadnymi deklaracjami zatrzeć się nie da. Apelujemy do poszkodowanych o zgłaszanie się drogą związkową o pomoc prawną, celem wniesienia oskarżeń o bezprawne wyrządzenie szkód osobistych. Nie pozwolimy uczynić z Polski kraju bezprawia, wykorzystamy wszystkie dostępne środki celem pociągnięcia winnych bestialstwa do prawnej odpowiedzialności.
23 maja - Po raz pierwszy od wprowadzenia stanu wojennego ukazał się "Tygodnik Powszechny". Stał się nadzwyczaj popularnym i cenionym pismem w Krakowie, ale też i obiektem szczególnej czujności cenzury, bardzo często ingerującej w jego treść.
13 czerwca - Msze święte odprawiane co miesiąc w rocznicę 13 grudnia 1981 i 16 grudnia 1981 zaczęto odprawiać w kościele Matki Bożej Królowej Polski w Bieńczycach (wcześniej w Kościele Mariackim). W Nowej Hucie w okolicach ul. Struga, Rewolucji Październikowej, Lenina i Majakowskiego doszło do starć z milicją. MO użyła 10 armatek wodnych, gazu łzawiącego, petard i ślepych naboi. Spokój został zaprowadzony ok. 2 w nocy. W aresztach znalazło się 116 osób. Uszkodzonych zostało 16 pojazdów milicyjnych, rannych zostało 16 milicjantów.
13 czerwca - Z zajezdni MPK w Nowej Hucie nie wyjechało na trasę ponad dwadzieścia składów tramwajowych, na których w nocy wymalowano farbą antykomunistyczne napisy.
13 czerwca - Około 50 internowanych w Załężu rozpoczęło protest głodowy. Internowani zwrócili się do osób osadzonych w innych ośrodkach o przyłączenie się do protestu. Pozytywnie odpowiedzieli internowani w Kielcach-Piaskach, Łupkowie Nowym oraz Uhercach. Ostatni głodujący zakończyli strajk 31 lipca. W efekcie protestu internowani byli lepiej traktowani, zwolniono również 26 lipca wszystkie internowane kobiety.
23 czerwca - Komunikat RKW: Na spotkaniu w dniu 31 maja 1982 r. RKW oceniła sytuację Związku w regionie Małopolska po 6 miesiącach stanu wojennego. 1. RKW działa w strukturze TKK NSZZ "S" i utrzymuje łączność z głównymi regionami kraju. 2. Głównym zadaniem organizacyjnym stojącym przed RKW jest wzmocnienie i rozwijanie istniejących kontaktów z zakładami pracy oraz pozostałymi ośrodkami regionu. RKW widzi potrzebę regionalnej komisji oświaty i regionalnej komisji służby zdrowia. 3. RKW konsultuje na bieżąco swe decyzje z zespołami doradczymi: opinii i analiz, prawniczym, ds. warunków pracy, ds. kosztów utrzymania, ds. ekonomicznych. 4. Informację związkową w Krakowie zapewnia blisko 20 pism. Wydawnictwem programowym RKW jest Biuletyn Małopolski. Pismami informacyjnymi są: Aktualności, Serwis Informacyjny, obsługujący redakcje pism krakowskich i działający w ramach ogólnopolskiej sieci informacyjnej "Solidarności". RKW ma pełną świadomość, że nakłady pism nie zaspokajają potrzeb. Jest to jednak konsekwencją stanu aktualnego bazy poligraficznej. 5. W najbliższym czasie uruchomione zostanie Radio Solidarność Małopolska, którego zadaniem będzie także rozpowszechnianie kasetowych nagrań materiałów związkowych. 6. Pomoc dla osób represjonowanych i ich rodzin zapewnia akcja charytatywna Kościoła, zasilana funduszami związkowymi oraz bezpośrednio z organizacji zakładowych. 7. Dotychczasowe działania wskazują na pilną potrzebę reorganizacji form gromadzenia funduszy na akcję charytatywną, na potrzeby organizacji zakładowych oraz regionalną działalność związkową. 8. RKW przystępując do współpracy z Solidarnością Rolników Indywidualnych i Rzemiosła, kontynuuje również współpracę z NZS. 9. Zorganizowano przechowywanie materiałów i wydawnictw związkowych, gromadzi się dokumentację represji antyzwiązkowych. Obszerne opracowanie pt. "Pięć miesięcy stanu wojennego w Regionie Małopolska", wkrótce zostanie przekazane do rozpowszechnienia. 10. Począwszy od dzisiejszego komunikatu dokumenty RKW podpisywać będą: Władysław Hardek, Stanisław Handzlik, Jan Ciesielski i Jan Pacula. 11. Region Małopolska działać będzie nadal na rzecz zrealizowania zadań postawionych przez KK NSZZ "S": odwołania stanu wojennego, powszechnej amnestii, przywrócenia praw obywatelskich i pracowniczych oraz wznowienia działalności NSZZ "Solidarność". Wierzymy, że porozumienie narodowe i pokój społeczny jest w Polsce ciągle możliwy. Tym niemniej wyciągając wnioski z dotychczasowych doświadczeń kierujemy nasze główne wysiłki na rzecz budowy społeczeństwa podziemnego, zdolnego do kontynuowania skutecznej walki wszelkimi dostępnymi metodami dla Związku, łącznie ze strajkiem generalnym, o cele społeczno-polityczne wyznaczone w programie Związku Solidarność.
24 czerwca - W czwartek odbyła się pierwsza msza święta za Ojczyznę w kościele pod wezwaniem Maksymiliana Marii Kolbe w Krakowie - Mistrzejowicach. Ks. Kazimierz Jancarz wzywał wiernych do kontynuowania modlitw za Ojczyznę. Wówczas zrodziła się tradycja czwartkowych mszy świętych, kontynuowanych do dziś.
24 czerwca - Aresztowany został Stanisław Handzlik, członek RKW. Skazano go na 4 lata więzienia.
30 czerwca - RKW zwróciła się do wszystkich struktur Związku o zaprzestanie w lipcu wszelkich strajków i demonstracji ulicznych. Decyzję tę motywowano chęcią pokazania zdyscyplinowania członków Związku oraz udowodnienia, że "Solidarność" szuka porozumienia, a nie konfrontacji. Równocześnie zwrócono uwagę na konieczność rozbudowy i wzmocnienia struktury Związku na wypadek ogłoszenia strajku generalnego.
7 lipca - W związku z remontem został rozwiązany obóz internowanych w Załężu. Przebywających tam działaczy opozycyjnych przewieziono do Uherc, Łupkowa i Kielc-Piasków.
21 lipca - Z internowania zwolniono 913 osób, w tym wszystkie kobiety, zaś 314 osobom udzielono urlopu.
28 lipca - TKK przyjęła program Społeczeństwo podziemne, autorstwa Jerzego Zdrady. Program zakładał przyjęcie przez "S" formuły szerokiego ruchu społecznego i przygotowanie społeczeństwa do życia w demokratycznej Polsce poprzez samoorganizację, niezależny obieg informacji, samokształcenie, pomoc dla represjonowanych i działalność gospodarczą.
31 lipca - Rozwiązany został ośrodek dla internowanych w Kielcach-Piaskach, w którym przebywali również działacze "S" z Małopolski. Wśród przewiezionych do Załęża znaleźli się m.in. Ryszard Majdzik, Radosław Huget, Czesław Szewczuk (wszyscy Kraków), Ryszard Zagórski (Nowy Sącz), Wacław Mojek i Wacław Niemirski (Tarnów), Emil Mastej, Ryszard Świerz (Jasło), Zdzisław Krowicki, Robert Ozorowski (Nowy Targ) i Jerzy Zacharko (Zakopane).
13 sierpnia - Starcia demonstrantów z milicją w Nowej Hucie.
29 sierpnia - W Załężu głodówkę kontynuowali Ryszard Majdzik, Marek Kisz i Jan Szkutnik domagający się uznania internowanych za więźniów politycznych, zniesienia stanu wojennego, zwolnienia chorych. Protest trwał 51 dni. W jego czasie waga R. Majdzika spadła o 16%, nastąpiły zaburzenia krążenia, spadek poziomu potasu, wapnia, sodu i cukru.
31 sierpnia - Drugą rocznicę powstania Związku obchodzono pod hasłami ugody społecznej, zwolnienia skazanych, aresztowanych i internowanych oraz przywrócenia legalnej działalności NSZZ "Solidarność". Wielogodzinne walki uliczne demonstrantów z ZOMO w Nowej Hucie. O godz. 14.00 hutnicy zgromadzili się przed bramą kombinatu. Z flagami "Solidarności" oraz portretem L. Wałęsy i napisem Nie oddamy Sierpnia tłum ruszył w stronę Placu Centralnego. Około 5000 demonstrantów starło się z ZOMO w okolicach ulicy Struga i Bulwarowej. Część osób dotarło do kościoła Matki Boskiej Królowej Polski w Bieńczycach. Po mszy św. około godz. 17.30 doszło do kolejnych starć. Demonstranci skandowali: WRONA skona, Polska to my, Chodźcie z nami i Solidarność. Około godz. 22 walki wygasły. Obrażenia odniosło około 100 - 150 demonstrantów. W Krakowie w godzinach południowych na Rynku Głównym w pobliżu płyty upamiętniającej przysięgę T. Kościuszki zamontowana została, pod nosem esbeków, przez przebranych za robotników Pawła Reya, Jerzego Donimirskiego i Tolka Zielińskego płyta, wykonana przez Ludwika Stasika, z napisem Nie oddamy Sierpnia [znak Solidarność Walczy]Solidarność Małopolska w drugą rocznicę porozumień gdańskich. Kraków sierpień 1982. Po zamontowaniu płyty wokół niej zaczęli gromadzić się ludzie, składając kwiaty i paląc znicze. Tablica po kilku godzinach została wyrwana przez SB. Po południu w Krakowie osoby składające kwiaty oraz palące znicze na Rynku zostały zaatakowana przez milicję. Walki przenoszą się na ulice otaczające Rynek oraz na Planty. W trakcie zamieszek rannych zostało 12 milicjantów. Zatrzymano 259 osób. 43 osoby zostały skazane na kary grzywny. Wedle źródeł opozycyjnych w protestach wzięło udział ok. 20 000 osób.
31 sierpnia - W trakcie starć w Lubinie zastrzeleni zostali Andrzej Trajkowski, Mieczysław Poźniak oraz Michał Adamowicz. Ofiary śmiertelne przyniosły również interwencje ZOMO we Wrocławiu i w Gdańsku.
Sierpień - W Nowej Hucie powstała organizacja "Grot", której zadaniem była pomoc osobom poszkodowanym mieszkającym w Nowej Hucie. Pomysłodawcami organizacji byli: ks. Władysław Palmowski ("Tata"), Maciej Mach (Gnat"), Wojciech Daniel ("Radwan" i Zbigniew Kubiak ("Olek"). Jesienią 1982 r. znaczna część działaczy "Grota" została powołana do wojska, do jednostki w Czerwonym Borze, co sparaliżowało działalność organizacji.
2 września - Oświadczenie RKW w sprawie obchodów Sierpnia: [...] Całkowita odpowiedzialność za walki uliczne w Nowej Hucie, za barykady na ulicach polskich miast, spada na władzę, która jak dotąd dopuszcza jedyną tylko formę "dialogu" ze społeczeństwem - "dialog" przy pomocy policyjnej pałki. Po raz kolejny "ludowa" władza splamiła się robotniczą krwią. Do czarnej listy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dodano tragedię nową. Jak długo jeszcze będziemy płacić krwią za prawo do godnego życia w praworządnej Ojczyźnie? Wzywamy po raz kolejny władzę do zejścia z szaleńczej drogi represji wobec własnego narodu. Wzywamy do podjęcia dialogu ze społeczeństwem. Najwyższy czas, aby po 36 latach władza wreszcie zrozumiała, że tym narodem przy pomocy bata rządzić się nie da[...].
9 września - W Tarnowie ostatni dzień nawiedzenia kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Po uroczystości na placu katedralnym z kwiatów ułożono krzyż kwietny, który istniał do 1987 r. i był miejscem spotkań i modlitw sympatyków "Solidarności".
Wrzesień - Rozpoczęło się tworzenie Tajnej Komisji Robotniczej Hutników. W jej skład wchodzili: Stanisław Malara, Józef Krężołek, Marek Szczupak, Wojciech Daniel i Czesław Tondyra (który dołączył później).
13 września - Manifestacja w Nowej Hucie, wzięło w niej udział ok. 1,5 tys. uczestników.
Wrzesień - Oświadczenie RKW nr 53/82: Dziesięć miesięcy stanu wojennego owocuje nędzą społeczeństwa, ruiną gospodarki i tysiącami niewinnie więzionych działaczy społecznych. Wszystkie dotychczasowe inicjatywy społeczeństwa nie przełamały muru, jakim władza odgrodziła się od Narodu. Obecnie z okazji kanonizacji o. Maksymiliana Kolbe, ludzie dobrej woli ofiarowują swoją wolność za wolność więźniów politycznych. Wzywamy załogi zakładów do poparcia tej akcji masowym podpisywaniem kierowanych do Sejmu petycji domagających się uwolnienia więźniów politycznych i przywrócenia w Polsce swobód obywatelskich. Będzie to pokojowa forma poparcia inicjatyw naszego Związku zmierzających do wyprowadzenia kraju z impasu. 12 października zbiera się Sejm PRL. Oczekujemy zniesienia stanu wojennego, uwolnienia więźniów politycznych i przywrócenia swobód obywatelskich. Jest to jedyna możliwość rozwiązania obecnego kryzysu.
29 września - Aresztowany został Jan Pacula z RKW, skazany ostatecznie na 2,5 roku pozbawienia wolności.
29/30 września - Na placu przed Bazyliką oo. Jezuitów w Krakowie przy ul. Kopernika umieszczona została tablica "Pamięci ofiar stanu wojennego". Ufundowana została ze składek członków NSZZ "S" Akademii Medycznej w Krakowie i Państwowego Szpitala Klinicznego w Krakowie. Tablica powstała dzięki zaangażowaniu dr. Janusza Kutyby, inż. Juliana Baczyńskiego oraz p. Zdebskiego. Przez cały dzień przy tablicy gromadzili się mieszkańcy Krakowa. Już o godz. 10.30 SB wyrwała tablicę. W 1983 r. członkowie "S" jeszcze dwukrotnie przywracali tablicę, za każdym razem była ona jednak niszczona.
30 września - Kolejne starcia z ZOMO w Nowej Hucie. W wielu miejscach wzniesiono barykady. Podpalono też kilka transporterów milicyjnych.
8 października - NSZZ "Solidarność" została rozwiązana przez władze w wyniku decyzji Sejmu o zmianie Ustawy o związkach zawodowych i organizacjach rolników.
10 października - W oświadczeniu RKW stwierdził, że Związek wszedł w nowy etap walki. RKW zachęcał, by wszędzie gdzie jest to możliwe demonstrować obecność Związku poprzez wiece, marsze, akcje ulotkowe i plakatowe, flagi i transparenty, obronę szykanowanych i represjonowanych. RKW zachęcał również do zacieśniania współpracy pomiędzy ogniwami związkowymi z różnych zakładów pracy.
12 października - W związku z apelem TKK o przeprowadzenie strajku powszechnego w dniu 10 listopada, w drugą rocznicę rejestracji NSZZ "S" (jako odpowiedzi na delegalizację "Solidarności") do koordynowania akcji powstał Międzyzakładowy Komitet Strajkowy Nowa Huta.
13 października - Spod bramy HiL wyruszyło w kierunku Placu Centralnego trzy tysiące osób, skandujących: Solidarność, Wypuścić Lecha, Reagan. ZOMO w okolicach Technikum Mechanicznego zaatakowało manifestantów za pomocą armatek wodnych oraz granatów łzawiących. Zomowcy starali się uniemożliwić udział w nabożeństwie w "Arce Pana". Około 16.00 rozpoczęły się zacięte walki w okolicach pomnika Lenina. Pomnik został pokryty napisami "Solidarność", podpalono posterunek milicji w Alei Róż. Aleja Róż kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk, pomiędzy ZOMO a demonstrantami. Po godzinie 18.00 tajny funkcjonariusz SB kpt. Andrzej Augustyn śmiertelnie postrzelił dwudziestoletniego hutnika - Bogdana Włosika. MO zatrzymała w tym dniu 153 osoby.
14 października - Wiec w hali Walcowni Zimnej Blach w HiL. W miejscu śmierci Bogdana Włosika gromadzili się ludzie, składając kwiaty i paląc znicze. Na wieść o śmierci Bogdana Włosika protestujący zaatakowali Komitet Dzielnicowy PZPR. Do walk włączyli się również pracownicy drugiej zmiany. Walki toczyły się na osiedlach XX-lecia, Jagiellońskim i Wysokim.
15 października - W Nowej Hucie MO i ZOMO polowała na młodzież i młodych mężczyzn. Aresztowano 353 osoby.
16 października - Nad ulicami Nowej Huty unosił się zapach gazów łzawiących. Miasto było patrolowane przez liczne jednostki MO.
17 października - Wiernym opuszczającym Kościół w "Arce" MO i ZOMO uniemożliwiły zapalenie świec w miejscu śmierci Bogdana Włosika. Ludzie wykrzykiwali pod adresem funkcjonariuszy: gestapo.
17 października - Na spotkaniu w Ostrowsku nad Dunajcem został powołany Międzydzielnicowy Komitet Strajkowy Grzegórzek, Krowodrzy, Podgórza i Śródmieścia. Osobami odpowiedzialnymi za Śródmieście była Barbara Niemiec, za Podgórze Anna Mucha, za Grzegórzki Danuta Suchorowska, a za Krowodrzę Dorota Stec. Za druk w MKS odpowiedzialny był Janusz Lupa. Struktura działała pod kierownictwem Roberta Kaczmarka.
19/20 października - Walki na terenie Miasteczka Studenckiego w Krakowie.
20 października - Pogrzeb Bogdana Włosika na cmentarzu w Grębałowie w Nowej Hucie. Odprawił go o. Jacek Stożek, homilię wygłosił ks. Franciszek Skupień. W pogrzebie w ciszy i skupieniu bierze udział 20 tysięcy osób.
20 października - Apel TKK o przeprowadzenie strajku powszechnego w dniu 10 listopada - w drugą rocznicę rejestracji NSZZ "S".
27 października - MKS Grzegórzek, Krowodrzy, Podgórza i Śródmieścia wezwało do ośmiogodzinnego strajku generalnego w dniu 10 listopada oraz do udziału w manifestacji na Pl. Matejki.
6 listopada - Za pośrednictwem głośników na Rynku Głównym w Krakowie pierwszą - dziesięciominutową audycję - nadało Radio "Solidarność Małopolska".
7 listopada - Przed Sądem Wojskowym w Rzeszowie odbyła się rozprawa w tzw. "procesie śpiewaków" z Załęża (Bogdana Klicha, Zbigniewa Solaka, Krzysztofa Krzysztofiaka i Jerzego Piekarskiego. Zostali oskarżeni o obrażanie władzy ludowej poprzez śpiewanie satyrycznych piosenek w miejscu publicznym (zakładzie internowania). Ostatecznie wszyscy oskarżeni zostali uniewinnieni.
10 listopada - Na wezwanie TKK doszło do strajku powszechnego w odpowiedzi na delegalizację "Solidarności". Protesty miały miejsce m.in. w "Telpodzie", "Fadomie", HiL oraz "WSK". Uczestnicy strajków spotykali się ze znacznymi represjami. W "Fadomie" zwolniono niemal całą załogę (105 osób), w WSK zwolniono 18 osób, a 61 wymierzono kary dyscyplinarne. W Spółdzielni Pracy Rękodzielnictwa Ludowego "Cepelia" w Zakopanem MO złamała po trzech godzinach strajk, zwolniono również cały Oddział Galanterii Skórzanej. W Fabryce Nart w Szaflarach pracę straciło 21 osób. Protest miał miejsce w Zakładach Azotowych w Tarnowie, wzięło w nim udział 1000 osób, które po zakończeniu pierwszej zmiany przeszły do kościoła Matki Boskiej Królowej Polski. Uczniowie jednej z klas czwartych LO w Tarnowie Mościcach przyszli na lekcje w ciemnych strojach. Dyrektor szkoły Czesław Sterkowicz natychmiast zawiesił całą klasę w prawach ucznia. Ostatecznie rada pedagogiczna ukarała uczniów usunięciem ocen ze sprawowania wyższych niż poprawne. Podobnie postąpili uczniowie V LO w Krakowie. Protestowali również uczniowie I, IV, VI i XI LO w Krakowie. W całym kraju akcja miała znacznie mniejszy zasięg niż spodziewały się władze Związku. W Nowej Hucie w pobliżu osiedla Hutniczego około 500 manifestantów starło się z oddziałami ZOMO. Do starć doszło również w Krakowie, gdzie najpierw około 17.00 blisko 1000 osób zgromadziło się na pl. Matejki, odśpiewując Rotę. Około 17.30 kilkuset studentów zebrało się na Rynku Głównym, a następnie uformowało marsz w stronę miasteczka akademickiego. ZOMO użyło na miasteczku środków chemicznych, wstrzeliwując granaty do wnętrz domów akademickich. W Collegium Novum UJ odbył się milczący wiec pod tablicą "S".
11 listopada - W Nowej Hucie, Krakowie i Tarnowie "S" obchodzono rocznicę odzyskania niepodległości.
11 listopada - W rocznicę odzyskania niepodległości na kominie elektrociepłowni "Glinika" (130 m) w Gorlicach wywieszono transparent z napisem Solidarność żyje. Wedle zachowanych relacji był on widoczny w całych Gorlicach. Równocześnie strajk podjęła załoga "Kuźni" w "Gliniku". 21 uczestnikom strajku dyrekcja wręczyła wypowiedzenia z pracy.
12 listopada - Z internowania zwolniony został Lech Wałęsa.
12 listopada - W budynku WUSW w Krakowie popełnił samobójstwo, strzelając sobie w głowę, porucznik MO Józef Kurowski. Stało się to tuż po odprawie, na której został brutalnie zaatakowany za zbytnią łagodność w tłumieniu demonstracji w dniu 11 listopada.
3 grudnia - Sąd Wojskowy w Krakowie skazał pracowników MPK oskarżonych o kontynuowanie działalności związkowej oraz druk i kolportaż wydawnictw: Władysława Smagałę na 1 rok pozbawienia wolności, Mariana Stacha na 3 lata pozbawienia wolności, Kazimierza Kowalówkę (1,5 roku) i Henryka Kowala (1,5 roku). W tej sprawie Jan Szadziński został uniewinniony.
4 grudnia - Na placu katedralnym w Tarnowie zainstalowano stalową konstrukcję krzyża wykonaną przez Józefa Stepniewicza i p. Wódke. W kwietniu 1984 r. krzyż został podpalony przez "nieznanych sprawców", mimo to został odbudowany. Dopiero w 1987 r. pod pretekstem zabezpieczania wizyty Ojca Św. w Tarnowie krzyż został usunięty.
19 grudnia - Rada Państwa przyjęła uchwałę o zawieszeniu stanu wojennego z dniem 31 grudnia 1982 r.
22 grudnia - Oświadczenie RKW w sprawie zawieszenia stanu wojennego. "Utrzymanie w mocy ustawodawstwa stanu wojennego oraz wprowadzone zmiany w Kodeksie karnym, powodują, że zapowiedziane zawieszenie stanu wojennego będzie miało formalne znaczenie i obliczone jest na zdezorganizowanie szerokich kręgów społeczeństwa oraz opinii zagranicznej. Nadal będziemy żyli w kraju, gdzie siła fizyczna stanowi mandat władzy, społeczeństwo pozbawione jest podstawowych praw, a ludzie pracy zdani na łaskę pracodawcy. Rzeczywiste intencje władzy ujawnia aresztowanie siedmiu przywódców Związku, dotychczas internowanych oraz odrzucenie postulatu zastosowania amnestii w stosunku do skazanych na mocy dekretu o stanie wojennym. W więzieniach pozostają nadal Ci z naszych kolegów, którzy od strajku grudniowego 1981 r. i w późniejszych akcjach protestacyjnych czynnie walczyli o nasze prawa obywatelskie i związkowe, o demokrację w Polsce. W tej sytuacji oświadczamy, że będziemy walczyć o uwolnienie uwięzionych Kolegów i apelujemy do wszystkich, którzy czują ten moralny obowiązek, o podejmowanie działań zmierzających do przywrócenia wolności i pracy Kolegom z naszych zakładów pracy, działaczom Związku w Regionie i w Kraju. Bez gwarancji wolności nie może być pokoju i sprawiedliwości w naszej Ojczyźnie.
23 grudnia - Minister Spraw Wewnętrznych polecił zwolnić wszystkich internowanych. W następstwie tej decyzji zlikwidowane zostały obozy internowania. Równocześnie jednak kilku internowanych członków KK zostało aresztowanych (Andrzej Gwiazda, Seweryn Jaworski, Marian Jurczyk, Karol Modzelewski, Grzegorz Palka, Andrzej Rozpłochowski i Jan Rulewski.
31 grudnia - Ks. Władysław Palmowski i Stanisław Malara opracowali założenia i regulamin Społecznego Funduszu Pomocy Pracowniczej. Fundusz udzielał pomocy finansowej rodzinom internowanych, wypłacał zapomogi na wypadek urodzin i zgonów, organizował pomoc finansową dla najbardziej potrzebujących, organizował kolonie dla dzieci i członków itp. Fundusz objął swoim zasięgiem ok. 6-7 tys. osób z terenu całej Nowej Huty. Zakończył swoją działalność w 1989 r.